آنچه که محافل اهلبیت در ایام شهادت ائمه اطهار خصوصاً سید الشهداء به آن می پردازند مصیبت خوانی است. اما بیان مصائب فقط نشان دهنده مظلومیت اهلبیت است و بیان مقام ایشان را نمی نماید و آنچه که مقام اهلبیت را نشان می دهد مناقب ایشان است بلکه هر چه مقام ایشان بیشتر درک شود عظمت مصیبت نیز بیشتر درک می شود.
مصیبت عظمی که در زیارت سید الشهدا آمده برای کسانی قابل درک است که مقام ایشان را درک کرده باشند وگر نه کسانی که مقام ایشان را درک نکرده باشند در ایام محرم، ایشان را مصیبت زده نمی بینیم و حتی آنقدر که در وفات یکی از نزدیکانشان مصیبت زده هستند در محرم آنقدر مصیبت زده نیستند. اگر در جامعه کنونی باید حتماً کسانی باشند که با انواع آهنگ و ملودی بتوانند شیعیان را به گریه درآورند به علت عدم درک مقام اهلبیت است وگر نه کسی که مقام ایشان را درک کرده و نسبت به ایشان معرفت کسب کرده باشد اصلاً نیاز به نوحه خوان ندارد و در هنگام ذکر مصیبت ایشان، بدون مرثیه نیز گریان خواهد بود. و اگر ما امام را در حد یک پدر هم درک نکرده باشیم نشان دهنده بی معرفتی نسبت به امام است. آنچه که می تواند معرفت ما را نسبت به امام بالا ببرد استمرار و اهتمام به مناقب است. متأسفانه امروزه حتی علم به مقام ائمه اطهار هم نیست چه رسد به معرفت که امری قلبی و درک کامل مقام، با قلب است. شیعیان در دوره های گذشته به مناقب ائمه اطهار خصوصاً امیرالمومنین صلوات الله علیهم آشنایی داشتند و در خانه شیعیان، کتب مناقب مطالعه می شد؛ و این منقبه خوانی، روزانه بوده و باید هم روزانه باشد بخلاف مصیبت خوانی که فقط در ایام شهادت وارد شده و کسی حق ندارد بدون مناسبت، مصائب را بیان کند آن هم به اصطلاح به صورت باز که سبب آزردگی خاطر امام زمان ارواحنا فداه خواهد شد. و وظیفه ما تسلّی خاطر امام است نه تازه کردن داغها. مصیبت خوانی فقط برای بیان مظلومیت ایشان است هر چند اگر مصیبت خوانی هم نبود باز هم مظلومیت اهلبیت را می توان دید یعنی همین که مقام ایشان حتی در میان جامعه به ظاهر شیعی هم مجهول مانده، مظلومیت ایشان را می رساند. چه مظلومیتی از این بالاتر که کسی که علم از سینه اش تراوش کرده و سرازیر می شود به جای اینکه از او استفاده شود باید به نخلستان برود و بیل بزند و چاه بکند و آنچه که در سینه دارد به چاه بگوید. و این مظلومیت از آنجایی منشأ می گیرد که مقام ایشان درک نشده. اهل علم نیز در این بی معرفتی نسبت به ائمه بی تقصیر نیستند و همگی مسئولند. عالم هر زمانی باید مردم را به معارف آگاه کند و چه گناهی از این بالاتر که مردم را در حد مرثیه ثرایی نگه داشته اند؟!!! که شیعه سازی با معرفت است نه با نوحه خوانی، که مقتل خوانی به تنهایی و بدون منقبه خوانی، جز غرور، ثمره ای نخواهد داشت همانطور که برخی از برپاکنندگان مجالس مصیبت را می بینیم که از صفات شیعیان تهی و بی بهره اند و چه بسا در لباس دوستداران سید الشهداء، منافع خود را تأمین کرده و با سوء استفاده از نام سید الشهداء بازار خود را داغ کرده و به اغراض شخصی خود می رسند. اما اگر منقبه خوانی جا بیافتد باعث می شود که آرام آرام معرفت به اهلبیت عصمت و طهارت بیشتر شود و به دنبال معرفت، محبت به امام و متابعت بیاید که رضایت حق تعالی در این است که فرموده جز مودّت، از شما مزدی نمی خواهم و مودّت همان مجموع «معرفت و محبت و متابعت» است.
آنچه که بدون معرفت است بیش از یک علاقه برخواسته از عواطف و احساسات نیست. محبت هنگامی خواهد بود که معرفت باشد. بدون معرفت، محبتی نخواهد بود بلکه علاقه ای بیش نیست و این علاقه هم مکفی نیست.
تمام مبارزه شجره خبیثه بنی امیه، بنی عباس و ادامه دهندگان راه آنها تا امروز همگی با مناقب ائمه بوده نه با مصائب ائمه و چه بسا خودشان مروّج مراثی بدون معرفت به مناقب نیز باشند تا اهلبیت را خوار و خرد کنند. و آنچه که می تواند جلوی توطئه آنها را بگیرد مطرح کردن مناقب در جامعه شیعه از کودک تا پیران است.
[ سه شنبه 93/8/20 ] [ 9:48 صبح ] [ فتیان ]
